امام علی (ع) :  نقل شده که ضراربن حمزه ضبائی [ که از یاران امام [ ع ] بودبر معاویه وارد شد . معاویه از او خواست که حالات امیرمؤمنان علی [ ع ] را برای او شرح دهد ضرار در پاسخ گفت : گواهیمی دهم که او را در بعضی از مواقف عبادتش دیدم به هنگامیکه شب پرده تاریکی خود را فروافکنده بود . او در محراب ایستاده . و محاسنش را گرفته همچون انسان مارگزیده بخود می پیچید و در تب و تاب بود .و همچون انسان محزون و غمگین گریه می کرد و می گفت :  ای دنیا ایدنیا از من دور شو خود را به من عرضه می کنی؟ یا می خواهی مرا به شوق آوری؟ هرگز آن زمان که تو در من نفوذ کنی فرا نرسد هیهات دور شو دیگری را فریب ده من نیازی به تو ندارم . من تو را سه طلاقه کرده ام که رجوعی در آن نیست .  زندگی تو کوتاه موقعیت تو کم و آرزوی تو پست است  آه از کمیزاد و توشه و طولانی بودن راه و دوری سفر و عظمت مقصد .

امام علی (ع) :  کسیکه خود را در مقام پیشوائی و امام مردم قرار می دهد بایدپیش از آنکه به تعلیم دیگران بپردازد به تعلیم خویش پردازد  و باید تادیب کردن او به عملش پیش از تادیب کردن بزبانش باشد .  کسیکه معلم و ادب کننده خویشتن است به احترام سزاوارتر است از کسیکه معلم و مربی مردم است