امام علی (ع) :  در گذشته یک برادر خدایی[ و دینی] داشتم [ که توصیفش چنین بود ] :  آنچه او را در نظرم بزرگ جلوه می داد کوچکی دنیا در نظر او بود . او از تحت حکومت شکمش خارج شده بود  آنچه نمی یافت اشتهایش نداشت . و از آنچه می یافت زیاد مصرف نمی کرد . اکثر اوقات زندگیش ساکت بود .  اگر سخن می گفت بر گویندگان چیره بود و عطش پرسش کنندگان را فرو می نشاند . ضعیف و مستضعف بود  اگر کاری جدیبه میان می آمد همچون شیر بیشه می خروشید و مانند مار بیابانی به حرکت می آمد .  پیش از حضور در محکمه قضاوت دلیل اقامه نمی کرد . هیچکس را نسبت به کارش در آنجا که امکان داشت عذری داشته باشد قبل از استماع عذرش ملامت نمی نمود .  از هیچ دردی جز هنگام بهبودی شکایت نمی کرد .  سخنی را می گفت که خود انجام می داد و چیزی که عمل نمی کرد نمی گفت اگر در سخن گفتن مغلوب می شد در سکوت کسی بر او غلبه نمی یافت بر شنیدن حریصتر بود تا گفتن .  هرگاه دو کار برایش پیش می آمد می اندیشید که کدام به هوا و هوس نزدیکتر است با آن مخالفت می ورزید.  بر شما باد به داشتن این اخلاق نیک از یکدیگر در داشتن آنها سبقت گیرید . و اگر قدرت انجام همه آنها را ندارید . بدانید انجام کمی از آن بهتر از ترک بسیار است .