امام حسین (ع) : ای مردم ، عبرت بگیرید از آن نکوهشهایی که خداوند به منظور پند و اندرز دوستانش از علمای یهود کرده است ، آن جا که می فرماید: "چرا روحانیون و علمای آنها (یهود) را از سخنان گناه آلود جلوگیری نکردند؟" و فرموده : "آن گروه از بنی اسرائیل که کافر شدند، (به زبان داوود و عیسی بن مریم ) لعنت شدند"، تا آن جا که می فرماید: "چه کارهای ناپسندی که انجام می دادند". بدین جهت خدا بر آنان عیب گرفت که از ستمگرانی که در برابرشان بودند، فساد و اعمال ناروا می دیدند و آنان را منع نمی کردند، چون به آنچه از ستمگران به آنان داده می شد، چشم طمع داشتند و از عواقب اعتراضها بیم داشتند، با این که خداوند فرموده : "از مردم نترسید، از من بترسید"، و نیز فرموده : "مردان و زنان مؤمن دوست یکدیگرند، به نیکی امر و از بدی نهی می کنند".

إعتبروا أیها الناس بما وعظ الله به أولیاءه من سوء ثنائه علی الأحبار، إذ یقول : لولا ینهیهم الربانیون و الأحبار عن قولهم الإثم ، و قال : لعن الذین کفروا من بنی إسرائیل - إلی قوله - لبئس ما کانوا یفعلون ، و إنما عاب الله ذلک علیهم لأنهم کانوا یرون من الظلمة الذین بین أظهرهم المنکر و الفساد فلا ینهونهم عن ذلک رغبة فیما کانوا ینالون منهم ، و رهبة مما حذرون ، و الله یقول : "فلا تخشوا الناس و اخشون " و قال : "ألمؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر".

تحف العقول ، ص 237

 

امام حسین (ع) : کسی که برای جلب رضایت و خوشنودی مردم ، موجب خشم و غضب خداوند شود، خداوند او را به مردم وا می گذارد.

من طلب رضی الناس بسخط الله وکله الله إلی الناس .

بحار الانوار، ج 78، ص 126